ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΤΗΣ ΦΩΚΙΔΑΣ- ΛΟΥΙ ΝΤΥΠΡΕ , ΦΙΛΕΛΛΗΝΑΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΠΟΥ ΑΠΑΘΑΝΑΤΗΣΕ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ ΤΩΝ ΣΑΛΩΝΩΝ.

   Σε κάθε κάτοικο της Φωκίδας είναι γνωστή η λιθογραφία του Λουί  Ντυπρέ « Ο Γιάννης  Μητρόπουλος ανεβάζει το λάβαρo της Επανάστασης στο Κάστρο των Σαλώνων»  καθώς το μπρούτζινο άγαλμα του κοσμεί την είσοδο στην σημερινή Άμφισσα.  Ελάχιστοι όμως  ξέρουν ότι ο Ντυπρέ δεν ήταν παρόν ο ίδιος στα  ηρωικά γεγονότα του Απελευθερωτικού Αγώνα των Ελλήνων του 1821.

  

   Σχεδόν τίποτα δεν είναι γνωστό για τα παιδικά χρόνια του Ντυπρέ πέρα από  την ημερομηνία  γέννησης του στις 9/1/1789 στις Βερσαλλίες .  Η ζωή του και η εξέλιξη του, από την εφηβεία μέχρι τα 23 του χρόνια είναι άρρηκτα  συνδεδεμένη με τον  Ναπολέοντα. Έφηβος ακόμα, ο Ντυπρέ εισάγεται στη Σχολή Ζωγραφικής που διευθύνει ο προσωπικός ζωγράφος του Ναπολέοντα, Ζαν-Λουί Νταβίντ . Εκεί γνωρίζεται με τον θείο του Γαλλικού Αυτοκράτορα, τον Καρδινάλιο και Επίσκοπο της Λυών, Josef Flesh. Ο καρδινάλιος, γνωστός μαικήνας και πολιτικός, ξεχώρισε τον Λουί και τον στέλνει στο Κασσελ, στην αυλή του Ιερώνυμου Βοναπάρτη, αδελφού του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, βασιλιά της Βεστφαλίας. Ο Ντυπρέ  ακονίζει την τέχνη του στο Κασσελ με αποτέλεσμα ο Βασιλιάς τον ανακηρύσσει αυλικό ζωγράφο στο πρώτο χρόνο της παραμονής του εκεί. 

   

  Το 1813 φεύγοντας από το Κασσελ, ο Ντυπρέ πηγαίνει στη Ρώμη, μετά στη Νάπολη και ξανά στη Ρώμη, περιηγείται την Ιταλία μέχρι το 1819,  μελετάει και αντιγράφει μνημεία, αγγειογραφίες και τελειοποιεί την τέχνη της προσωπογραφίας όπως και την ζωγραφική των τοπίων.  Εκεί μεγαλώνει η αγάπη του για την αρχαία τέχνη, για την Αρχαία Ελλάδα και την  Αρχαία Ρώμη. Για αυτό με ενθουσιασμό δέχεται το 1819 την πρόταση των τριών νεαρών Άγγλων περιηγητών, των Heyet, Hay και  Viwian να τους συνοδέψει στο ταξίδι τους στην Ελλάδα, εκτελώντας «χρέη» ζωγράφου.  Στον πρώτο σταθμό της περιοδείας του, την Κέρκυρα ο Ντυπρέ εντυπωσιάζεται από το νησί των Φαιάκων και το εξερευνά εξονυχιστικά, όπου εκεί γνωρίζει και τους πολεμιστές Σουλιώτες, συνομιλεί μαζί τους και νιώθει έντονη επιθυμία να τους ζωγραφίσει, πράγμα μου πραγματοποιεί. Ο Ντυπρέ τότε έμαθε για την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, ήξερε από πριν  για τον αγώνα των Σουλιωτών κατά τον Αλί Πασά των Ιωαννίνων. Αυτά τα σκίτσα των Σουλιωτών, του φέρνουν φήμη μεταξύ των Άγγλων αξιωματικών του στρατού κατοχής της Κέρκυρας εκείνης της εποχής. Οι Άγγλοι αξιωματικοί που τότε διαπραγματεύονται με τον Αλί Πασά την παράδοση της Πάργας παίρνουν τον Ντυπρέ  μαζί τους στις διαπραγματεύσεις στη λίμνη Βουθρωτού. Εκεί έχει την  ευκαιρία να ζωγραφίσει κρυφά τον Αλί Πασά, όταν  πάει για κυνήγι  σε μια βάρκα και μετά από την συναίνεση του, ο Ντυπρέ ζωγραφίσει τα δυο εγγόνια του ηγεμόνα των Ιωαννίνων. Μετά από τα δραματικά γεγονότα που ακολούθησαν με την παράδοση της Πάργας στους Τούρκους, τα φιλελληνικά αισθήματα του Ντυπρέ μεγαλώνουν. 

   Συνεχίζει το ταξίδι του στην  Ήπειρο, Θεσσαλία , Στερεά Ελλάδα , περνάει από τα Σάλωνα, τους Δελφούς, όπου ζωγραφίσει την Κασταλία πηγή  και φτάνει στην Αθήνα όπου και παραμένει αρκετές μέρες ζωγραφίζοντας την Ακρόπολη, τα περίχωρα και πολλές προσωπογραφίες των Ελλήνων . Συνεχίζει στα νησιά του Σαρωνικού και μετά αποχωρίζεται τους Άγγλους συνοδοιπόρους του και πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη. Αποκεί με την πρόσκληση του Μιχαήλ Σούτσου, του ηγεμόνα της Μολδαβίας πηγαίνει στο Βουκουρέστι. Το 1820 επιστρέφει στη Ρώμη. 

   

   Εκδίδει τα έργα του μετά από το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης, το 1825 στο μνημειώδες ταξιδιωτικό χρονικό « Voyage a Athenes et a Constantinople ou collection de portraits”. Το έργο του συμπεριλαμβάνει 40 έγχρωμες λιθογραφίες, 11 βινιέτες και ο γνωστός του πίνακας της άλωσης του κάστρου των Σαλώνων είναι εκεί , ζωγραφισμένος το 1824, προφανώς από την φαντασία του καλλιτέχνη. Μετά από το θάνατο του Ντυπρέ εκδίδεται άλλο ένα μικρό άλμπουμ Album Grec με 10 ασπρόμαυρες λιθογραφίες. Ο ζωγράφος πεθαίνει στις 12 /10/ 1837  στο Παρίσι και τάφηκε στο κοιμητήριο του Montparnasse με μια όμορφη προτομή του.  Δυστυχώς ο τάφος του και η προτομή δεν σώζονται σήμερα.  

   

   Ο Λουί Ντυπρέ, παρόλο που δεν συμμετείχε στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, λόγω των έργων του, των προσωπογραφιών των μελλοντικών πρωταγωνιστών του Αγώνα  και του συνοδευτικού  κείμενου εμπνευσμένο από πολύ έντονα φιλελληνικά αισθήματα θεωρείται Φιλέλληνας.